«طوي» در لغت به معناي پيچيدن و در نورديدن است و برخي از مشتقات آن (چون «طايه») به سرزمين هموار و صخره هاي بزرگ در ريگزارهاي پهناور گفته مي شود.«ذي طوي» در يک فرسخي مکه، و در داخل حرم قرار دارد و از آنجا خانه هاي مکه ديده مي شود. در برخي روايات از آن به عنوان جايگاه حضرت مهدي عليه السلام در دوران غيبت ياد شده است. عياشي به سند خود از عبدالاعلي حلبي آورده است: حضرت ابوجعفر امام باقرعليه السلام فرمود: «به ناچار صاحب اين امر را در يکي از اين دره ها غيبتي خواهد بود و با دست خود به سوي ذي طوي اشاره فرمود». و در بعضي ديگر از روايات آمده است: حضرت قبل از ظهور و در آستانه قيام در ذي طوي به سر مي برد. امام صادق عليه السلام در اين رابطه مي فرمايد: «گويي قائم عليه السلام را با چشم خود مي بينم که با پاهاي برهنه در «ذي طوي» سر پا ايستاده؛ همانند حضرت موسي عليه السلام نگران و منتظر است که به مقام ابراهيم بيايد و دعوت خود را اعلام نمايد».در فرازي از دعاي ندبه مي خوانيم: «اي کاش مي دانستم که در کجا مسکن گزيده اي؟ يا کدامين سرزمين تو را در آغوش کشيده؟ آيا در کوه رضوي هستي؟ يا در ذي طوي؟» آنچه گفتني است اينکه: «ارتباط آن حضرت با اين دو مکان، مانند ارتباط ايشان با ساير اماکن مقدس و متبرکه ديگر است که پرستش و عبادت خدا در آن اماکن فضيلت دارد؛ مثل مسجدالحرام، مسجد مدينه طيبه، مشهد حسيني، مسجد کوفه و مسجد سهله، معلوم شده است حضرت در اين مکان ها رفت و آمد دارند و اين دو مکان را نيز به واسطه همين دو خصوصيت در دعاي ندبه نام مي برند؛ کوه رضوي نيز يکي از مقامات آن حضرت و اماکني است که گاهي به آنجا تشريف مي بردند.